من کجای جهان من بودم که سر و کله ی تو پیدا شد؟...

    تا حالا تصور کردی شناور بودن وسط یه اقیانوس بزرگ رو؟؟ وقتی تو یه کشتی بزرگ و تندرویی زیباست...

حتی زلال و روشن به نظر میاد صدای موجها دلنشینه و نسیمی که از روی آب میگذره و به پوستت میخوره تازت میکنه...

اما وقتی خودتی و خودت تک و تنها... وقتی طوفان میزنه به کشتی و از بخت بد زنده میمونی تا آروم آروم جون بدی...

اونوقت ترس داره

میلرزه پشتت وقتی وسط یه دنیای وحشی تک و تنهایی...

که هر چقد داد بکشی گریه کنی تویی و تو

به کشتی من طوفان نزد...

ازش جا موندم...

از تموم اون دژ محکم یه تیکه چوب شد تکیه گاه من که تمام خاطرات منه از لحظه هایی که بود...

و شناورم رو این اقیانوس با تکیه به همین یه تیکه چوب...

که داره خیس میخوره زیر سیل اشکام و سنگین میشه و میریم پایین بالاخره..

ندارمت دوری ازم...

میترسم

نه از غرق شدن

از جون دادن تو آغوشی غیر از آغوش تو...

نیستی...

از همه دنیا میترسم..

من موندم و من تو رفتی و یه دنیا رو به روم از قبل باختم!

جان این ایستگاه متروکه

زنده کن لاشه ی قطارم را

هیچ عشقی به مقصدم نرسید

پس بده مهره های مارم را

ضامنم را بکش که منتظرند

بمب هایی که در مدار منند...

رو به صفری که می رسد بشمار!

لحظه در لحظه انتظارم را

تشنه ی قطره های خون آبم

در تکاپوی مرگ ِ من بودی

نوش جان کن مرا حلال توام

سر بکش موج انفجارم را...

تیک تاک تمام ساعت ها

تاک تیک دقیق مرگ من است

رو به صفر زمان تماشا کن

حرکت ثانیه شمارم را

نه به تقویم اعتقادی نیست

فصل فصلم به زرد معتقد است!!!

مثل پتیاره ای که در بستر

می فروشم تن بهارم را...