سالهای آواز ساری(۳)

ساری سالها در شهر فریاندروس به دنبال او گست اما او را نیافت و ندید. ساری که زبان پروانه ها را می فهمید حتی از آنها هم پرسید آنها هم از دخترک بی خبر بودند. ساری بعد از سالها در میان مردم فریاندروس شناخته شده بود و در دل مردم آنجا جا باز کرده بود. ساری هر شب به خانه یکی می رفت و آواز می خواند و آنها غدایی برای خوردن و جایی برای خوابیدن به او می دادند. ساری گاه بچه های فریاندروس را با خود به جنگلهای مجاور شهر می برد. آنها را دور خود جمع می کرد و برایشان آواز می خواند و آنها با شنیدن آواز او شادمانه به جشن و پایکوبی می پرداختند. 

سالهای آواز ساری(۲)

ساری پسر بچه ای زیبا و خوش صدا بود که تازه سر و کله اش در فریاندروس پیدا شده بود. کسی نمی دانست او پسر کیست و از کجا آمده است! او نه پدری داشت نه مادری و هیچ کس هم به دنیا آمدن او را ندیده بود و کسی نمی دانست که ساری از چه کسی حرف زدن را یاد گرفته بود. خیلیها خیال میکردند که او فرزند دریاست و بعضیها گمان می کردند که او از آسمان آمده است و برخی او را روییده از زمین می پنداشتند. 

سالهای آواز ساری(۱)

دیشب کتابخونه قدیمی بابا رو زیر و رو می کردم که دوباره پیداش کردم و خوندمش... 

دنیایی که به تصویر کشیده رو خوب میشناسم همینطور ساری رو فک کنم واسه دوستام هم آشنا باشه! 

*** 

همه چیز بود و هیچ چیز نبود! 

گاه زندگی بود و گاه نبود. گاه آدما بودند و قصه میساختند گاه نبودند و زمین بدون قصه و افسانه بی درد سر و بی هیجان عمر می کرد و هی دور خورشید می چرخید تا شاید زمانی مثل پروانه بسوزد و از بین برود. در جایی دور از همه جا اما نزدیک به خدا جایی که درختان حسی نداشتند و هر گلی فرسنگها از عطر خود دور بود و بلبلان بلد نبودند آواز بخوانند مردمی زندگی میکردند که فقط خواب می دیدند...

تو رو آرزو نکردم این یعنی نهایت درد...

تو رو تا یادمه  از دور از همین پنجره دیدم 

بس که فاصله گرفتیم به پرستشت رسیدم... 

چیکار کردی که با قلبم به خاطر تو بی رحمم؟؟؟

تو حال خودم نیستم... حالم شبیه کسیه که از سانحه جون سالم به در برده باشه اما همه جون داده باشن جلو چشماش... 

تو یه دنیای دیگه ام انگار... این روزا سفتیه زمین و ریز پام حس نمیکنم... گاهی فکر میکنم مردم!!! غرق تو فکر که میشم میبینم لبهاشونو که تکون می خوره اما صدایی نمیشنوم... تمام مسیرهارو پیاده طی میکنم و آرزو میکنم این خیابونای خیس تموم نشن.. سرما رو حس نمیکنم... خسته نمیشن پاهام... خیس خیس میشم زیر بارون اما هنوز گر میگیره قلبم تو سینم... بی اختیار آه میکشم وقتی فکرم میرسه به اونجا که ندارمت... 

می خواستم بت بگم چقد پریشونم 

دیدم خود خواهیه دیدم نمی تونم... 

                                                تحمل میکنم بی تو به هر سختی 

                                                به شرطی که بدونم شاد و خوشبختی 

چیکار کردی که با قلبم به خاطر تو بی رحمم؟؟؟ 

تو می خندی چه شیرینه گذشتن... تازه می فهمم... 

                                                 تو رو می خوام تموم زندگیم اینه 

                                       دارم میرم ته دیوونگیم اینه...  

                                                 نمی رسه به تو حتی صدای من 

                                                 تو خوشبختی همین بسه برای من...