مث پاییز

با وجود سرمایی که موذیانه به دست و پام میپیچید دلم نمیخواست از رو نیمکت پارک بلند شم کهنه ترین خاطره هامو ورق میزدم و باز از ترس اینکه برسم به قسمتی که واسه همیشه توش گم شدم دست فکرمو رها کردمو دنبال نگاهم راه افتادم. 

یه کم اونورتر یه پیرمرد و پیرزن رو نیمکتی که با یه پتوی نازک پوشونده بودنش نشسته بودن با یه فلاکس چای و یه کم بیسکوییت بود فک کنم. غرق تو دنیای خودشون بودن. خیلی راحت میشد عشق و تو چشماشون دید. وقتی به هم نگاه میکردن چشماشون برق میزد... وقتی آقاهه نگران و حراسون شنل رو میکشید رو شونه ی خانومش یا وقتی خانومه فنجون چای داغ و میذاشت تو دست همسرش و دستای اونو تو دستاش میگرفت... چه دنیای قشنگ و آرومی داشتن... نمیدونم چه مدت نگاشون میکردم به خودم که اومدم هوا تاریک شده بود و صورت من غرق اشک بود. اونا رفته بودن و من تمام تاریکیمو ورق زده بودم... 

چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو؟؟؟ 

گاه می اندیشم...