سینما سه بعدی!!!

فک کنم مریض شدم! 

نسبت به هیچی دیگه هیچ حسی ندارم تمام اتفاقای دور و برم و مث یه فیلم که به زور میشینی رو به روی تلوزیون و از بی کاری نگاش میکنی نگاه می کنم. شبیه گلادیاتوری شدم که با ۱۰۰ تا غول وسط میدونم اما هر کدوم و که میکشم باز بلند میشه رو به روم وامیسه!  

خسته شدم 

حالم از شعارای احمقانه ای که چپ و راس رو دیوارا مینویسن و می نویسم به هم میخوره.  

اگه بخوای میشه!!! 

هر که هستم باشم آسمان مال من است!!!! 

هه! 

هر چقدر میدوییم کمتر میرسیم. واسه داشتن یه رویای کوچیک انقد میدوییم که وقتی بش می رسیم دیگه نفسی واسه لذت بردن ازش نیست! تازه اگه بش برسیم! 

چقدر قانون! چقدر قاعده! چقدر باید برنامه ریزی کنی چقدر نقشه بکشی چقدر سی آست به خرج بدی واسه اینکه زندگی کنی! اونم زندگی تو یه دکور که با اجبار طبق عرف جامعه طراحیش کردیم نه زندگی که دلت میخواد! له میشی زیر این همه ملاحظه! که مردم چی فک میکنن! آینده کاریم خدشه دار نشه! پس دلم چی؟؟؟؟؟؟؟ 

ای بابا انقدر کوبیدیمش تو هاون منطق که چیزی ازش نمونده! 

بجای دل تو سینم یه حفره ی خالیه... انقدر شکستم که وقتی دوباره خورد میشم دیگه هیچ صدایی نمیشه شنید. استخونی نمونده خب! 

تلخم آره 

حرفام فکرام خواسته هام نه رویاییی نیست هر چی هست کابوسه 

با لبخند بهم نگاه میکنه میگه خوش به حالت چقدر خون سردی!!! چه راحت میگذری!!! کاش مث تو بودم! نمی دونه خب... نمی دونه... 

مث یه برگ خشکیده شدم رو آب اما نه رود خونه یه مرداب... میرم پایین بلاخره دیر یا زود مهم نیست چیزی ندارم واسه از دست دادن. هر چی دیدیم جلوه های ویژه بود یه تصویر. یه وهم. دارم تماشا میکنم. اما اصن برنامه ی مورد علاقم نیست. 

هی! کنترل این تلوزیون کجاست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟