دلتنگم

یاد گرفتم کنار بیام مث همیشه... 

از جلوی اسباب باری فروشیا با سرعت بیشتری رد می شم و سعی می کنم چشمام نیفته ب ویترینش... اسباب بازیهایی که قول داده بودم واسش بخرم جدولای کوتاه و بلند کنار خیابون که نوبتی دست هم و می گرفتیم و روش راه می رفتیم... کارتونایی که با هم دنبال می کردیم بازیهایی که میکردیم و بلاهایی که سر هم میاوردیم... هر طرف خونه رو که نگاه می کنم یه جای خالیه گنده مچالم میکنه... نمیدونم شبها چطوری میخوابه هنوز باید دستاشو سفت یکی تو دستش نگه داره یا نه؟؟؟ هنوز تمام شامپوها رو تو وان خالی می کنه و جشن حباب بازی می گیره یا نه؟ هنوز.... 

دلم براش تنگ شده... 

خیلی... 

کاش حالا که قراره بدون من باشه تنهاش نذاری... 

خیلی دلم می خواد بدونم ته این بازیت کجاست! شدم یه تصویر کج و کوله که با گچ رو سنگفرش خیابون کشیده شدم و هوا بوی بارون میده... 

کاش رعد و برق شروع شه!‌دلم آتیش بازی میخواد....  

دیگه این قوزک پام یاری رفتن نداره
 

لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره
 

چشای همیشه گریون اخه شستن نداره
 

تن سردم دیگه جایی برا خفتن نداره

دیگه این قوزک پام یاری رفتن نداره
 

لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره

میخوام از دستتو از پنجره فریاد بکشم 

طعم بی تو بودنو از لب سردت بچشم
  

نطفه باز دیدنت روتوی سینم بکشم
 

مثل سایه پا به پا من تو رو همرام نکشم

دیگه این قوزک پام یاری رفتن نداره
 

لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره

بذار من تنها باشم میخوام که تنها بمیرم
 

برم و گوشه تنهایی و غربت بگیرم
 

من یه عمریست که اسیرم زیر زنجیره غمت
 

دست و پام غرق به خون شد دیگه بسه موندنت

دیگه این قوزکپا یاری رفتن نداره
 

لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره

دیگه این قوزک پام یاری رفتن نداره
 

لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره
 

...