زندگی یک چمدان است که می آوریش
بار و بندیل، سبک میکنی و میبریش

خودکشی، مرگ قشنگی که به آن دلبستم
دست کم، هر دو سه شب، سیر به فکرش هستم

گاه و بی گاه، پر از پنجره های خطرم
به سرم می زند این مرتبه حتما بپرم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیز ترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده، داد بکش
هی تکانم بده نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بِگُذار از ته دل آه شوم
طوری از ریشه بکش اره که کوتاه شوم

مثل سیگار، خطرناک ترین دودم باش
شعله آغوش کنم، حضرت نمرودم باش

من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم
و از آن روز که در بند تو ام، آزادم

چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم
آنقَدَر سرد شدم، از دهنت افتادم...!!

میپرم، دلهره کافیست، خدایا تو ببخش!
خودکشی، دست خودم نیست، خدایا تو ببخش!

بی تو من با بدن لخت خیابان چه کنم؟ 

با غم انگیزترین حالت طهران چه کنم؟؟ 

بی تو پتیاره ی پاییز مرا میشکند! 

این شب وسوسه انگیز مرا میشکند...  

انقدر بیتابتم که نگران خودمم!