تا حالا تصور کردی شناور بودن وسط یه اقیانوس بزرگ رو؟؟ وقتی تو یه کشتی بزرگ و تندرویی زیباست...
حتی زلال و روشن به نظر میاد صدای موجها دلنشینه و نسیمی که از روی آب میگذره و به پوستت میخوره تازت میکنه...
اما وقتی خودتی و خودت تک و تنها... وقتی طوفان میزنه به کشتی و از بخت بد زنده میمونی تا آروم آروم جون بدی...
اونوقت ترس داره
میلرزه پشتت وقتی وسط یه دنیای وحشی تک و تنهایی...
که هر چقد داد بکشی گریه کنی تویی و تو
به کشتی من طوفان نزد...
ازش جا موندم...
از تموم اون دژ محکم یه تیکه چوب شد تکیه گاه من که تمام خاطرات منه از لحظه هایی که بود...
و شناورم رو این اقیانوس با تکیه به همین یه تیکه چوب...
که داره خیس میخوره زیر سیل اشکام و سنگین میشه و میریم پایین بالاخره..
ندارمت دوری ازم...
میترسم
نه از غرق شدن
از جون دادن تو آغوشی غیر از آغوش تو...
نیستی...
از همه دنیا میترسم..
من موندم و من تو رفتی و یه دنیا رو به روم از قبل باختم!
جان این ایستگاه متروکه
زنده کن لاشه ی قطارم را
هیچ عشقی به مقصدم نرسید
پس بده مهره های مارم را
ضامنم را بکش که منتظرند
بمب هایی که در مدار منند...
رو به صفری که می رسد بشمار!
لحظه در لحظه انتظارم را
تشنه ی قطره های خون آبم
در تکاپوی مرگ ِ من بودی
نوش جان کن مرا حلال توام
سر بکش موج انفجارم را...
تیک تاک تمام ساعت ها
تاک تیک دقیق مرگ من است
رو به صفر زمان تماشا کن
حرکت ثانیه شمارم را
نه به تقویم اعتقادی نیست
فصل فصلم به زرد معتقد است!!!
مثل پتیاره ای که در بستر
می فروشم تن بهارم را...
چه کردی با من.........
چه کردی با من؟؟؟؟
غرق در انتهای یک باور
در تمنای صید مروارید
زیر آبی و غافل از اینکه
بچه میگو به هیکلت میرید!
بی نفس از فشار یک پوچی
در سراشیب تن پس از سیگار
زیر لب آرزو کنی هر شب
دست از این دل بی پدر بردار...
زندگی یک چمدان است که می آوریش
بار و بندیل، سبک میکنی و میبریش
خودکشی، مرگ قشنگی که به آن دلبستم
دست کم، هر دو سه شب، سیر به فکرش هستم
گاه و بی گاه، پر از پنجره های خطرم
به سرم می زند این مرتبه حتما بپرم
چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیز ترین حالت غمگین شدن است
قبل رفتن دو سه خط فحش بده، داد بکش
هی تکانم بده نفرین کن و فریاد بکش
قبل رفتن بِگُذار از ته دل آه شوم
طوری از ریشه بکش اره که کوتاه شوم
مثل سیگار، خطرناک ترین دودم باش
شعله آغوش کنم، حضرت نمرودم باش
من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم
و از آن روز که در بند تو ام، آزادم
چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم
آنقَدَر سرد شدم، از دهنت افتادم...!!
میپرم، دلهره کافیست، خدایا تو ببخش!
خودکشی، دست خودم نیست، خدایا تو ببخش!
بی تو من با بدن لخت خیابان چه کنم؟
با غم انگیزترین حالت طهران چه کنم؟؟
بی تو پتیاره ی پاییز مرا میشکند!
این شب وسوسه انگیز مرا میشکند...
انقدر بیتابتم که نگران خودمم!
عشقم!
بنشین خاطره ها را رو کن
لب وا کن و با واژه بزن جادو کن
عشقم! تو بگو،حرف بزن،نوبت توست
بعد از من و جان کندن من نوبت توست
عشقم مگذار از دَمِ خود دود شوم.
عشقم مپسند این همه نابود شوم
عشقم بنشین،سینه و سر آوردم.
مجنونم و خونابِ جگر آوردم
مجنونم و خون در دهنم می رقصد.
دستان جنون در دهنم می رقصد
مجنون تو هستم که فقط گوش کنی.
بگذاری ام و باز فراموش کنی
دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست
..یک عاشقِ این گونه از این دست کجاست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند
.پلکی بزنی به سیم آخر یزند
تا بغض کنی،درهم و بیچاره شود
.تا آه کِشی،بندِ دلش پاره شود
اِی شعله به تن،ای خود نمرود بگو.
دیوانه تر از من چه کسی بود،بگو
آتش بزن این قافیه ها سوختنی ست.
.این شعرِ پُر از داغِ تو آتش زدنی ست
اَبیاتِ روانی شده را دور بریز
.این دردِ جهانی شده را دور بریز
من را بگذار عشق زمین گیر کند
.این زخمِ سراسیمه مرا پیر کند
این پِچ پِچه ها چیست،رهایم بکنید
.مردم خبری نیست،رهایم بکنید
من را بگذارید که پامال شود.
.بازیچه ی اطفالِ کهنسال شود
من را بگذارید به پایان برسد.
.شاید لَت و پارَم به خیابان برسد
من را بگذارید بمیرد،به درَک
.اصلا برود ایدز بگیرد،به درَک!
من شاهدِ نابودی دنیای منم...
.باید بروم دست به کاری بزنم
حرفت همه جا هست،چه باید بکنم
با این همه بن بست چه باید بکنم؟؟؟
من زیستنم قصه ی مردم شده است.
یک تو،وسط زندگیم گم شده است
من از به جهان آمدنم دلگیرم.
آماده کنید جوخه را،می میرم
بر مسندِ آوار اگر جغد منم.
باید که در این فاجعه پرپر بزنم
اما اگر این جغد به جایی برسد
..دیوانه اگر به کدخدایی برسد
ته مانده ی یک مرد اگر برگردد
..صادق،سگ ولگرد اگر برگردد
معشوق اگر زهر مهیا بکند
..داود نباشد که دری وا بکند
این خاطره ی پیر به هم می ریزد.
.آرایش تصویر به هم می ریزد
اِی روح مرا تا به کجا می بری ام
.دیوانه ی این سرابِ خاکستری ام
می سوزم و می میرم و جان می گیرم.
.با این همه هر بار زبان می گیرم
در خانه ی من پنجره ها می میرند.
.بر زیر و بمِ باغ،قلم می گیرند
این پنجره تصویرِ خیالی دارد.
.در خانه ی من مرگ تَوالی دارد
در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست.
آغاز نکن،این اَلَک آویختنی ست
بعد از تو جهانِ دگری ساخته ام.
آتش به دهانِ خانه انداخته ام
بعد از تو تو گر خانه نشینم نکند.
این درد مرا بدتر از اینم نکند
من پای بدی های خودم می مانم.
من پای بدی های تو هم می مانم
هر بار مرا می نگری می میرم
از کوچه ی ما می گذری می میرم
سوسو بزنی،این شهر چراغان شده است.
چرخی بزنی،آینه بندان شده است
لب باز کنی،آتشی افروخته ای.
حرفی بزنی،دهکده را سوخته ای
بد نیست شبی سر به جنونم بزنی.
گاهی سَرکی به آسمانم بزنی
من را به گناهِ بی گناهی کُشتی.
از مرگِ تو جز درد مگر می ماند.
.جز واژه ی برگرد مگر می ماند
این ها همه کم لطفیِ دنیاست عزیز.
این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز
دیوانه ام،از دست خودم سیر شدم.
با هر کسِ همنامِ تو درگیر شدم
اِی تُف به جهانِ تا ابد غم بودن.
اِی مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن
یادش همه جا هست،خودش نوشِ شما
اِی ننگ بر و مرگ بر آغوشِ شما
شمشیر بر آن دست که بر گردنش است.
لعنت به تَنی که در کنار تنش است
دست از شب و روز گریه بردار گلم.
با پای خودم می روم این بار گلم.....